De fontein

De fontein
Jaren geleden zwierf ik eens door Frankrijk. De naam van het plaatsje herinner ik mij niet zo meer maar het was ergens in de Provence. Ik stond op een pleintje ergens aan ‘hotel de ville’. ‘k Had een moor op het gasfornuis gezet en toen het water kookte nam ik het eraf met de bedoeling het over te gieten in een thermosfles. Onhandig stootte ik ergens tegenaan en de moor goot haar inhoud over mijn voet. Jankend van de pijn sprong ik gekleed en al in een fontein dat het dorpspleintje sierde. Nogal een gezicht. Naar de boze blikken van de omstanders te oordelen moeten deze me wel voor de plaatselijke dorpsidioot aanzien hebben. Hoe dan ook, de schade viel nogal mee. Dat was het voornaamste.
Pas nu komen we erachter waarom deze fonteinen eigenlijk voor diende. Zeker niet om het plein op te fleuren met bloemen. In de middeleeuwen hadden ze meer een nuttiger functie. De stenen kuip valt groot uit. Sommigen zijn rond, anderen zeshoekig. De stenensegmenten worden door zware ijzer banden rondom versterkt en op hun plaats gehouden. De enigste versieren (toen) was een pilaar met bovenop een madonna met kind of andere versiering zoals de wapens van de plaatselijke heersers. De grote waterkuip stond toen op de markt en had als doel, naast het lessen van de dorst van paard en mens, de vis van de visboer levensvers te houden. In de wijnstreken diende ze tevens ook om het vatinhoud te meten. Dat verschillende nogal eens van streek tot streek. Het metriekstelsel (liters en meters) is van latere datum.
De Elzas is bekend om haar netheid. Een weelde van bloemen siert de huizen. De Duitse invloed is hier kenmerkend. De uitstekende verdiepingen boven de straten zijn niet als beschutting tegen de regen voor de voetgangers maar hadden het doel het huis te verruimen. Grondbelasting werd betaald volgens de bebouwde grond. Van een huis in Turckheim vielen ons de vensters op. Deze waren samengesteld uit kleine ronde glazen (‘kroonglas’), die in de middeleeuwen werden gebruikt als onderdeel van het venster.