*
Omdat het ’s anderdaags zondag was besloten we onze strategie toe te passen. Heel vroeg de stad - hier Barcelona - binnenrijden omdat: het verkeer zo vroeg niet hectisch was, rustiger gelegenheid om naar parking gezocht kon worden en tresero er de zondag geen parking moet betaald worden. Zo konden we de ganse dag blijven staan zonder dat er een bon voor de voorruit geschoven werd.
Toch was het niet zo evident door de stad te rijden die we voor de eerste maal bezochten. We vonden na wat sukkelen en vele vragen pal aan de ‘Sagrada Familia’, in een zijstraat een vrije plaats.
Sagreda Familia -6894
*
Ondanks het vroege uur nodigden de lange stoet wachtende toeristen niet uit om in de regen mee aan te schuiven. We namen genoegen met een vluchtige buitenkantse aanschouwing. De totale afwerking van de kerk zou uiteindelijk in totaal 128 jaar bedragen. Nu was men bezig het dak af te werken. De paus werd op het tweede weekend van november verwacht om het gebedshuis in te zegenen. Ook een bezoek aan Santiago de Compostela stond op het programma www.barcelonaturisme.com.
*
Bestolen (deel twee)
We reden de stad uit en zochten de autovia (A19) op richting Girona op. Aan een Galp benzinestation sloegen we een slok diesel in en verzette ons vervolgens naar de parking. Er was een probleempje met onze binnenverlichting. Een smeltzekering moest worden vervangen. Het vereiste wat werk omdat de tweede batterij in de ‘living’ het kastje hinderden. Daarom moest deze eerst afgekoppeld en verschoven worden. De gereedschapkist stond achteraan. Ik opende de twee achterdeuren en sloeg aan het werk. Omdat de hond me hinderde bij m’n werkzaamheden vroeg ik Eliane met het dier een wandelingetje te maken. Haar tas lag nog op de zetel. Voor alle zekerheid werden de voordeuren gesloten. Je weet maar nooit!
*
We stonden erbij, keken er naar en …
Eliane riep me. Ik stapte uit. Er stond een man bij haar die wat wilde uitleggen. Ze stonden achteraan de auto bij de twee geopende deuren. De man legde me uit dat ik voor mijn spullen zo met open deuren moest opletten omdat er, hij wees daarbij naar een bosje weg van onze auto de andere richting uit, dat “daar een jongen huisde die in auto’s inbrak.” Vreemd, ik dankte de man maar vond dat we best zelf wel op onze spullen konden letten.
Pas één uur later miste Eliane haar tas. We reden van de weg af, parkeerden en keerden de auto ondersteboven. Het was duidelijk. De tas, een klein rugzakje met haar ganse inboedel was weg. Het meest dat we later zouden missen was een digitale camera met meer dan 600 foto’s van onze reis.
*
Reconstructie: Eliane had een auto gezien die zich achter ons parkeerde. Ze vond het raar en kwam met de hond naar onze camper toegelopen. Een man die uitgestapte sprak haar in het Spaans aan. Daarom riep mij. Ik was uitgestapt. De schuifdeur van de auto was blijven open staan toen de man ons afleidde met zijn praatje over zijn ‘ladron’ (dief). Volgens Eliane zat er in de auto, vermoedelijk een zilverkleurige sportwagen, merk Mercedes een tweede man. Deze moet toen we afgeleid werden door zijn kompaan uitgestapt zijn en via de open schuifdeur de tas over de voorste zetelrugleuningen heen hebben bemachtigd.
De vreemde auto reed weg. De inzittenden wuifden. We beantwoorden de afscheidgroet en ik dook terug de in ‘living’ en maakte m’n karwei af. We vervolgden onze weg.
Card Stop werd per mobieltje opgebeld. De bank- en Visa kredietkaart van Eliane geblokkeerd. Nu nog een politiepost vinden voor aangifte. Het was zondag. Een politieauto reed ons voorbij. Wij erachteraan, wild claxonnerend en werken met de koplichten. Deze wild omgekeerde politieachtervolging door de straten eindigde in een haventje. Twee geüniformeerden stapten verbaasd uit. “Qué?” “Bolsa de mi esposa esta robado!” De mannen keken er niet van op. Dagelijkse koek.
We werden verwezen naar het volgende dorp om aangifte te doen op het bureau. Parkeren is altijd een probleem maar het lukte. Het was een eindje lopen om te horen dat ze de zondag geen verhoren afnamen. Terug werd ik verwezen naar de volgende post waar wel iemand onze verklaring zou opnemen.
Dat bleek dan wel op een politiepost van de ‘mosos d’Esquadra’ die zich aan een rotonde achter een benzinestation had verstopt. Toch werden we hier niet direct bediend. Pas om zes uur. Siësta? Nee, aflossing van de wacht. Begrijpelijk. We wachtte geduldig.
De nacht viel in en noodgedwongen overnachtte we deze keer in Pineda de Mar.
*
Roses
De volgende overnachtingen zouden we in Roses doen www.roses.cat. Weerom zaten we twee nachten vast wegens storm en gutsende regens. Volgens de kranten de ergste sinds mensenheugenis (…). De geschiktste overnachtingplaats vonden we in de vissershaven. Het mocht niet! Toch stonden er al elf campers. Who’s care?
Naast het strand en haven heeft Roses een troef met een grote citadel, deze ‘ciutadella’ kreeg zijn funderingen al vanuit de Griekse- Romeinse en middeleeuwen mee. Ook herbergde het eens een middeleeuws klooster, nu ruïnes.
Roses: Zandkasteel - 692
*
Citadel Roses – 6918
*
De citadel kreeg haar huidige vorm toen koning Carles I het fort liet verbouwen en versterken. Dit deed hij omdat de baai zijn ganse oorlogsvloot beschutting bood tegen de zuid- en noorderstormen www.patrimonideroses.cat.
Tip: het schiereiland Roses en Cadaques, kan je best eens verkennen met het toeristische treintje www.trenrosesexpres.com.
We reden nu naar Frankrijk. Vooraleer de grens over te steken deden we nog een verplichte stop in La Jonquera. Daarom namen we niet de autovia maar de nationale baan NII. De in Frankrijk geregistreerde auto’s vielen meteen op. Goedkoop winkelparadijs en de restaurants zaten eivol. Eten al wat je kan, drank inbegrepen voor slechts 13 euro’s.
And just across the hill in het Franse Le Perthus was het een en al verkeerchaos. We geraakten er heelhuids door en zette nu onze schreden naar Perpignan, namen de afslag La Balou en kwamen uit in Argelès s/Mer. De camping aan het strand zat onder sop en achterom tekende zich de eerste sneeuw af op de toppen van de Pyreneeën.
We zouden nog twee overnachtingplaatsen aandoen (St.Cyprien achter de duinen en Port-la-Nouvelle op de zeedijk). De aanhoudende stormen met bijgepaste slagregens, koude en mist noodzaakten ons de stal terug te gaan opzoeken. Via de péages reden we huis toe.
Achter de duinen in St.Cyprien – 6949
*
We waren bijlange nog niet thuis en evenmin uit onze ellende! In Frankrijk brak een nationale staking uit tegen het verhogen van de pensioenleeftijd. De bevoorrading van de benzinestations liep spaak. Velen stonden weldra droog. Anderen gaven nog enkel liters mondjesmaat toe. Frankrijk lag weldra plat. Dat voelde je sterk aan het verkeer. Wie de baan niet op moest, bleef verstandig thuis. Boven de snelwegen brachten elektronische infoborden de chauffeurs op de hoogte waar nog wat brandstof (of niet) te bekomen was. Er vormde zich snel ketens wachtende auto’s. Er was spraken dat boze truckers de banen en grenzen met hun vrachtwagens zouden blokkeren.
Wij geraakten nog tijdig op onze laatste liters diesel het land uit. Maar ook België zou zijn rekening gepresenteerd krijgen met de najaarsregens, watersnood en een vroeg invallende winter met ook alle ellende van dien.
Hopende op beterschap wordt de volgende reis nu voorbereid: Polen, De Baltische Staten en Scandinavië. We houden je op de hoogte.
Erik, Eliane en Sloeber
Bueno Camino perigrinos
Geen opmerkingen:
Een reactie posten